Memduh Şevket Esendal – Otlakçı

Memduh Şevket Esendal bir başka kitabında şöyle sitem eder: “Ben yorgunum, yorgun. Anladın mı?” Ve peşine ekler: “Gönlüm bomboş.” Bazı vakit, yalnızlık insanı yoruyor…

Memduh Şevket Esendal – Otlakçı

Bilgi Yayınları, s.62-64

OTLAKÇI
“Efendim, tütün tabakasını ortada unutmaya gelmiyor, insafsız herif, tütünün ne kadar saçak yeri varsa içti, tozları bana kaldı. Çok otlakçı gördüm ama böylesine hiç rasgelmedimdi. Bizim rahmetli İlhami de otlakçı idi ama hiç olmazsa bir inceliği vardı, adamı eğlendirirdi. Karşınıza oturdu mu gözleriyle tütün paketini arar, sokulur, tabakayı cebime koyarım sözlerini şaşırır, cebimden çıkarıp masanın üstüne bırakırım, sevinir. Saatlerce gözleriyle tabakanın arkasından koşar, sonra bir fırsatını düşürüp bir cıgara yakınca keyiflenir, güler, söyler, dinleyenleri de eğlendirirdi. En çok hoşlandığı da fırsatını düşürüp cıgarayı kendi eliyle almasında idi. Siz ona paketinizi uzatırsanız alır ama, kendi eliyle aldığı cıgaradan duyduğu haram tadını duymazdı. Bu otlakçıya canım kurban, kardaşım! Bu herif öylesi değil ki.”
Dün artık dayanamadım, söyledim:
“Ama Mahmut Efendi” dedim, “bu kadar da olmaz. İçiyorsun, neyse iç. Ama hiç olmazsa tozunu da katık et!”
O, alışmış aldırmıyor. Yan gözle bana baktı:
“Bir cıgara sardım diye mi söylüyorsun?” dedi.
“Hangi bir cıgara birader” dedim, “bak gene bir tutam saçak tütün kalmadı. Bana yalnız tozları kalıyor.”
Kayıtsızca;
“Senin tütünün de içimli bir şey değil ya!” dedi, “bunu nasıl içiyorsun? Kaçak içsen ondan daha iyi!”
Kızdım.
“A birader” dedim, “iyiye kötüye baktığımız yok, sen benden çok içiyorsun. Fena ise niçin içiyorsun?”
“Ne yapayım” dedi, “daha iyisi olsa onu içerim.”
“Neden yok” dedim, “tütüncü dükkânları dolu!”
Yüzüme dik dik baktı:
“Ben” dedi, “bu zıkkıma para vermem. Mundar şey… Mekruh. Kalkıp üste de para vereceğim! İşim yoktu da…”
“Çok iyi buyuruyorsun” dedim, “ama biz para veriyoruz!
“Ben de onu söylüyorum ya” dedi, “para verdin verecek, bari iyisine ver. Bunun böylesini içecek olduktan sonra hiç içmesen daha iyi!”
“Sen” dedim, “kırk yaşından sonra benim huyumu mu değiştireceksin?”
Kayıtsızca omuzlarını kaldırdı:
“Benim neme gerek” dedi, “ben kimsenin keyfine karışmam. Sen bana karışıyorsun da ben de söylüyorum.”
“Canım” dedim, “senin kuruyasıca huyunun bana ziyanı olmasa ben de kırk yıl söylemem. Ziyanın bana dokunuyor.”
“Benim sana ne ziyanım dokunuyor?” diye sordu. “Bu sözleri hep bir cıgara için mi söylüyorsun? Ziyan olmuş da dünya batmış… Ben içmeseydim de sen içseydin, daha mı kâr edecektin? Bari başkalarının yanında söyleme, seni ayıplarlar.”
Tepem attı.
“Neden ayıplıyorlarmış?” diye sordum.
“Neden olacak” dedi, “bir cıgaralık tütün için bu kadar lakırdı ediyorsun.”
“Canım birader” dedim, “hangi bir cıgara, hangi beş cıgara?”
“Hangi on cıgara olsun” dedi, “yirmi cıgara, otuz cıgara olsun… Daha diyeceğin yok ya! Yok tütünün saçak yerini içmişim, sana tozu kalmış… Bunları söylemek ayıp. Tozu kaldı ise bir paket al, saçak tütün iç. Bunun kemali altmış para!”
“Bunu ben alacağıma, sen alsan ne olur” dedim, “şunu neden almak bize düşüyor da, içmek size?”
“Ben âdet etmemişim dedik ya! Böyle zehire para vermem” dedi. “Sen âdet etmişsin, ben içsem de alıyorsun, içmesem de. Benim için tütün almıyorsun ya. Benim için alıyorsan bir daha alma. Hem bir cıgara için adama böyle kahve ortasında bu kadar söz söylemek ayıp değil mi? Bu sana yakışır mı?”

Bu pasaj, Bilgi Yayınları’nın Memduh Şevket Esendal – Otlakçı kitabından alıntıdır.